Rozważania w kontekście Beatyfikacji Jana Pawła II

1. Rodzina

Pośród wielu dróg człowieka rodzina jest drogą pierwszą i z wielu względów najważniejszą – nauczał Jan Paweł II. Jest drogą powszechną, pozostając za każdym razem drogą szczególną, jedyną i niepowtarzalną, tak jak niepowtarzalny jest każdy człowiek.

Rodzina jest tą drogą, od której nie może on się odłączyć. Wszak normalnie każdy z nas w rodzinie przychodzi na świat, można więc powiedzieć, że rodzinie zawdzięcza sam fakt bycia człowiekiem. A jeśli w tym przyjściu na świat oraz we wchodzeniu w świat człowiekowi brakuje rodziny, to jest to zawsze wyłom i brak nad wyraz niepokojący i bolesny, który potem ciąży na całym życiu.

Tak więc Kościół ogarnia swą macierzyńską troską wszystkich, którzy znajdują się w takich sytuacjach, ponieważ dobrze wie, że rodzina spełnia funkcję podstawową...

2. Troska o życie od poczęcia

Rozwój techniki i medycyny sprawia, że coraz więcej dowiadujemy się o życiu dziecka w okresie od poczęcia do urodzenia.
Lekarz i rodzice mogą bez problemu zobaczyć jak maluch ziewa, uśmiecha się, płacze, zaciska powieki oraz porusza paluszkami u rąk i nóg. Na ekranie monitora można dostrzec piękno nowego życia; człowieka, który – jak napisał Jan Paweł II w   „już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem, i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka”

"Prawo do życia – nauczał Jan Paweł II w Kaliszu 4 czerwca 1997 r. - nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka".
Jednak trzy czwarte ludzkości żyje dziś w krajach, które odstąpiły od ochrony życia nienarodzonych dzieci.

Wobec takiego stanu rzeczy Jan Paweł II apelował w Kaliszu: „Potrzebna jest, więc powszechna mobilizacja sumień i wspólny wysiłek etyczny, aby wprowadzić w czyn wielką strategię obrony życia. Dzisiaj świat stał się areną bitwy o życie. Trwa walka między cywilizacją życia a cywilizacją śmierci.

3. Jan Paweł II dużo miejsca w nauczaniu poświęcił trosce o życie i zdrowie

Istnieje wiele grzechów przeciwko życiu i zdrowiu fizycznemu człowieka. Należy do nich niszczenie zdrowia, okaleczanie, torturowanie.

I tak np. człowiek pyszny, pożerany przez próżne ambicje, mający różne plany, wykorzystuje nieraz innych ludzi do realizacji swoich zamierzeń, nie zezwalając im przy tym na konieczny wypoczynek.

Także chciwość może rujnować zdrowie innych, np. ktoś wykorzystuje ludzi, zatrudnia w pracy dzieci, zleca innym niebezpieczne dla zdrowia zajęcia, płaci pracownikom tak mało, że nie wystarcza im na życie.

Zazdrość staje się nieraz powodem niszczenia zdrowia i pokoju wewnętrznego, np. z powodu zazdrości ktoś może zranić bliźniego, a przez szantażowanie go, rzucanie oszczerstw może spowodować, iż żyje on w ciągłym niepokoju.

Sprzecznym z piątym przykazaniem rujnowaniem zdrowia i życia jest też narkomania. „Używanie narkotyków wyrządza bardzo poważne szkody zdrowiu i życiu ludzkiemu. Jest ciężkim wykroczeniem.

4. Pokój

W ciągu ostatnich 25 lat nie było chyba na świecie konfliktu zbrojnego czy wojny, które spotkałyby się z obojętnością Jana Pawła II. Zawsze, gdy pokój był zagrożony, Ojciec Święty zabierał głos w jego obronie. Wielokrotnie również podejmował mediacje i różne działania dyplomatyczne, mające na celu pogodzenie zwaśnionych stron i zapobieżenie ostatecznym rozwiązaniom, jakim jest konflikt zbrojny.

Jan Paweł II, który sam przeżył wojnę i doświadczył okrucieństwa, będącego jej wynikiem, doskonale rozumiał jak bezcenną wartością jest pokój. Dlatego nie wahał się zaangażować swego autorytetu w mediacje między zwaśnionymi stronami, gdy w grę wchodzi ocalenie pokoju. Był przekonany, że warto i należy podjąć wszelkie możliwe kroki, by uniknąć wojny.

"Nigdy więcej przemocy! Nigdy więcej wojny! Nigdy więcej terroryzmu!" - apelował Ojciec Święty Jan Paweł II podczas Międzynarodowego Dnia Modlitwy o Pokój, który zgromadził 24 stycznia 2002 r. przedstawicieli jedenastu religii z całego świata w mieście św. Franciszka - Asyżu.

5. Do dzieci i młodzieży

Można śmiało stwierdzić, że całe nauczanie Jana Pawła II było przekazem nie tylko ewangelizacyjnym, ale także pedagogicznym. W swoich bardzo licznych homiliach, przemówieniach, dokumentach oficjalnych podejmował problematykę wychowawczą. Zwracał się do rodziców przypominając im o ich obowiązku wychowywania dzieci, do nauczycieli i wychowawców, do instytucji kościelnych i świeckich, apelował do młodzieży o podjęcie trudu pracy nad własnym życiem, charakterem i przyszłością. Ukazywał wartość wierności Bogu i człowiekowi. Każde spotkanie Jana Pawła II, a zwłaszcza z młodzieżą, to przykład autentycznego głoszenia Ewangelii.

Jan Paweł II przywiązywał szczególną wagę do okresu młodości, jako kluczowego etapu życia każdego człowieka. Młodzież, bowiem jest młodością narodów, społeczeństw, młodością każdej rodziny i całej ludzkości, również młodością i przyszłością Kościoła. Młodość zarazem to piękny i dramatyczny okres życia. Dojrzewa i rozkwita w nim osobowa rzeczywistość, cielesność i duchowość, wrażliwość, wola i inteligencja człowieka. Młodość to także bezustanne poszukiwanie, które jest bezustannym odkrywaniem.

Na spotkaniu z młodzieżą  21 maja 1983 roku powiedział: „Nie lękajcie się Chrystusa! Powtarzam to dziś wam i wszystkim ludziom młodym!

Dla Jana Pawła II Chrystus jest przesłaniem, którego szuka każdy człowiek, w sposób szczególny młody. To Chrystus mówi nam, jak żyć, ponieważ to Jezus mówi każdemu człowiekowi, po co żyje. Chrystus objaśnia nam nasze całe życie, nasze pochodzenie, nasze przeznaczenie. Człowiek został stworzony przez Boga i w Jezusie jesteśmy Jego dziećmi, powstaliśmy z Bożej woli i Bożej miłości. Jesteśmy tutaj na ziemi, aby poznawać Boga, aby Go kochać i aby mu służyć. Odkrywanie Go, kochanie i służenie dokonuje się w osobie bliźniego.